Gerd Rienäcker - Gerd Rienäcker

Gerd Rienäcker (3. května 1939 - 3. února 2018)[1] byl Němec muzikolog.

Život

Rienäcker se narodil 3. května 1939 v Göttingenu jako syn chemika Günther Rienäcker [de ]. Rienäcker studoval muzikologie od roku 1959 do roku 1964 (vedlejší předmět: "věda o umění") s Ernst Hermann Meyer, Georg Knepler, Walther Vetter, Peter H. Feist a Carl Heinz Claasen na Humboldtova univerzita v Berlíně, a také hudební skladba s Hansem Georgem Görnerem.

V letech 1964 až 1966 pracoval Rienäcker jako hudební dramaturg (pro operu, operetu, koncert) na Landestheater Eisenach [de ]. V roce 1966 se stal vědeckým uchazečem, v letech 1967 až 1985 vědecký asistent na Ústav pro hudební vědu Humboldtovy univerzity. Tam získal doktorát v roce 1973 s teze o dramaturgických principech v operách Paul Dessau, Siegfried Matthus, Udo Zimmermann a Robert Hanell. Doktorát. V roce 1984 on habilitován o dramaturgii finále v operách E. T. A. Hoffmann, Louis Spohr, Carl Maria von Weber a Heinrich Marschner. V roce 1985 byl jmenován vysokoškolským pedagogem, v roce 1988 docentem a v roce 1990 profesorem „Teorie a dějiny hudebního divadla“ na Humboldtově univerzitě v Berlíně. Od roku 1996 učil na několika německých univerzitách.

Jeho výzkumnými zájmy byly na jedné straně teorie hudebního divadla jako instituce a žánru, historie opery a operety, Wagnerovy opery a dramata a Bertolt Brecht význam pro hudební divadlo; na druhé straně evropské kompoziční dějiny moderní doby a metodologické problémy hudební historiografie a hudební analýzy. Tyto zájmy vyústily v obsah a metody jeho kurzů (mimo jiné o dramaturgii hudebního divadla, historii notace a instrumentace, analýze děl opery a operety, analýze inscenací hudebního divadla) i tématech několik knih a mnoho esejů.[2]

Mezi jeho akademickými studenty byli Peter Wicke, Daniela Reinhold, Antje Kaiser, Susanne Binas-Preisendörfer, Sebastian Klotz a Aniara Amos [de ].

Rienäcker měl další dva sourozence: doktora Anne Rienäcker (b. 1951), ženatý s Wilke a doktor fyziky Jürgen Rienäcker (b. 1936), jehož syn, počítačový vědec Uwe Rienäcker, je ženatý s umělcem Sandra Rienäcker [de ].

Rienäcker zemřel v Berlíně ve věku 78.

Publikace

Knihy

  • Gedanken zu einigen sinfonischen Werken sowjetischer Komponisten: Einführungsmaterial für Kulturfunktionäre.[3] Berlín: Ústřední výbor přátelství Německa a Sovětského svazu, Kulturpolitik, oddělení Arbeitsgruppe Musik, 1969
  • Zemři 11. a 12. Sinfonie von Dmitri Schostakowitsch. Einführungsmaterial für Kulturfunktionäre.[4] Berlin: Zentralvorstand d. Ges. F. Dt.-Sowjet. Freundschaft, Abt. Kulturpolitik, 1970 (společně s Věrou Reisingovou)
  • Zu einigen Aspekten dialektischer musikalisch-dramaturgischer Figureninterpretationen in neueren Werken des Opernschaffens der Deutschen Demokratischen Republik. East-Berlin, Dizertační práce A, 1973
  • Arbeitsmaterial zur Werkanalyse. Berlin: Hauptabt. Lehrerbildung d. Ministeriums für Volksbildung, 1979/81 (společně s Wilhelmem Baethgeem a Hella Brock )
  • Finali ve věcech Opern von E. T. A. Hoffmann, Louis Spohr, Heinrich Marschner und Carl Maria von Weber. Gedanken zur Theorie u. Geschichte d. Opernfinales.[5] Berlin, Humboldt-Univ., Disertační práce B, 1984
  • Článek v encyklopedii Die Musik in Geschichte und Gegenwart. 2. vydání Kassel 1994 a následující: Soubor, Finále, Úvod, Quartett (vokal), Terzett (vokal)
  • Vorträge und Aufsätze 1982–2000. Sonderausgabe zum Internationalen Richard Wagner Kongres 1. až 4. června 2000 v Berlíně. Berlín 2000
  • Richard Wagner. Nachdenken über sein "Gewebe".[6] Berlín 2001
  • Musiktheater im Experiment. Fünfundzwanzig Aufsätze.[7] Berlín 2004

Eseje / zprávy

  • Publikationsverzeichnis der Festschrift für Gerd Rienäcker zum 65. Geburtstag (für die Jahre 1967–2004), Berlín 2004
  • Gedanken zum Verhältnis musiktheoretischer Lehrsysteme zur musikgeschichtlichen Entwicklung. v Beiträge zur Musikwissenschaft. Jg. 9/2, 1967, s. 128–133.
  • Ernst Hermann Meyer - Sinfonie v B. In Heinz Alfred Brockhaus et al. (vyd.): Sammelbände zur Musikgeschichte der Deutschen Demokratischen Republik. Pásmo I. Berlin 1969, s. 56–90.
  • Vertane Chancen. Nachdenken über Bach-Bilder in der DDR.[8] V Joachim Lüdtke (ed.): Bach und die Nachwelt. Svazek 4: 1950–2000. Frankfurt / Laaber 1996/2005, s. 97–100.
  • Die industrialisierte Idylle - zur Revue 'Im Weißen Rößl, napsaná dne 30. listopadu 1997 k výrobě Jochen Biganzoli [de ] v divadle Kleist ve Frankfurtu nad Odrou
  • Händel und die Opera seria, Berlín 2003/04
  • Stichworte zu Bachs musikalischer Theologie, Berlín 2004
  • Der Zauberer hinter dem Zauberer - zur Dramaturgie des ersten Finales der Oper Faust von Louis Spohr, Berlín 2004
  • Fibel-Musik? Anmerkungen zu Hanns Eislers und Paul Dessaus Vertonung der "Kriegsfibel". In Nina Ermlich Lehmann (ed.): Fokus „Deutsches Miserere“ von Paul Dessau a Bertolt Brecht. Festschrift Peter Petersen zum 65. Geburtstag. Hamburg 2005, str. 87–110.
  • Im Blick zurück nach vorn: Kompozice jako Vermittlung zwischen Vergangenheit und Zukunft. V Maren Köster und Dörte Schmidt (ed.): „Muž kehrt nie zurück, muž geht immer Nur Fort“. Remigration und Musikkultur. Mnichov 2005, s. 105–120.
  • Musizieren im Zeichen Benjamins - Rückfragen an Geschriebenes. V Hanns-Werner Heister, Wolfgang Martin Stroh a Peter Wicke (ed.): Musik-Avantgarde. Zur Dialektik von Vorhut und Nachhut. Eine Gedankensammlung für Günter Mayer zum 75. Geburtstag. Oldenburg 2006, s. 191–210.
  • Wagner und die Neudeutsche Schule. V Detlef Altenburg (ed.): Liszt und die Neudeutsche Schule. (série: Weimarer Liszt-Studien, sv. 3). Laaber 2006, s. 201–206.
  • Unterwegs zu Dmitri Schostakowitsch - ve fünfzehnu Schritten, Berlín 2006/07
  • Über das Einleiten - Gedanken zur Ouvertüre der Oper „Die Zauberflöte“ von W. A. ​​Mozart.[9] Ve Friederike Wißmann, Thomas Ahrend a Heinz von Loesch (ed.): Vom Erkennen des Erkannten. Musikalische Analyze und Editionsphilologie. Festschrift für Christian Martin Schmidt. Wiesbaden 2007, s. 171–181.
  • Peter Konwitschny - marxista a realista. V Anja Oeck (ed.): Musiktheater als Chance. Peter Konwitschny inszeniert. Berlín 2008, s. 25–26.
  • Thesen zur „Dreigroschenoper“. v Musik & Ästhetik. VOlume 13/50, 2009 / April, str. 85–90.
  • ... von moralischen Konnotationen befreien. Über DDR-Musikgeschichte vor und nach 1989/90. v NZfM. Sv. 171, 2010/2, s. 12–15.
  • Peter Konwitschny inszeniert Verdi. In Camilla Bork et al. (vyd.): Ereignis und Exegese. Musikalische Interpretation - Interpretation der Musik. Festschrift für Hermann Danuser zum 65. Geburtstag. Schliengen 2011, s. 516–527.
  • Stichworte zu Bachs musikalischer Theologie. V Thomas Phleps a Wieland Reich (ed.): Musik-Kontexte. Festschrift für Hanns-Werner Heister. Sv. 2. Münster 2011, s. 737–749.
  • ... aber ändre die Welt, sie braucht es! V Ulrich Tadday (ed.): Hanns Eisler. Angewandte Musik. (série: Musikkonzepte, Sonderband). Mnichov 2012, s. 64–81.
  • Künftigen Glückes gewiß, gewiß, gewiß. - fünf Sätze über Eislers "Ernste Gesänge" V Hartmut Krones (ed.): Hanns Eisler. Ein Komponist ohne Heimat ?. (série: Schriften des Wissenschaftszentrums Arnold Schönberg, sv. 6). Vídeň 2012, s. 109–115.
  • Hanns Eisler - ein Sonderfall. V Hartmut Krones (ed.): Hanns Eisler. Ein Komponist ohne Heimat ?. (série: Schriften des Wissenschaftszentrums Arnold Schönberg, sv. 6). Vídeň 2012, str. 331–340.
  • Musizieren über Traditionen. Die Soldaten von Bernd Alois Zimmermann, Einstein Paul Dessau. V publikacích Detlef Altenburg a Rainer Bayreuther (ed.): Musik und kulturelle Identität. (Zpráva o XIII. Mezinárodním kongresu Společnosti pro hudební výzkum, Weimar 2004). Sv. 2: Symposien B. Kassel 2012, s. 259–265.
  • Musik im Raum - Musik als Raum? Notate zu einigen Passagen des Requiems von Berlioz. In: Veronika Busch a kol. (vyd.): Wahrnehmung, Erkenntnis, Vermittlung. Musikwissenschaftliche Brückenschläge. Festschrift für Wolfgang Auhagen zum sechzigsten Geburtstag. Hildesheim 2013, s. 157–166.
  • Ernst Hermann Meyer über Georg Friedrich Händel - einige Notate.[10] Händel-Jahrbuch. Sv. 60, 2014, s. 97–108.
  • Schostakowitschs Klage um Jüdisches Leid. V Deutsche Schostakowitsch-Gesellschaft (ed.): Schostakowitsch-Aspekte. Analysen und Studien Berlin 2014, str. 89–96.

Reference

externí odkazy